Ik moest naar het postkantoor. Vroeger hoefde ik daarvoor maar naar het hoekje. Tegenwoordig loop ik een afstand waarop ik in “die goeie oude tijd” drie postkantoren tegen zou zijn gekomen. Het regende nog net niet maar het nevelde en stormde en op mijn tocht viel het op hoe lelijk en onpersoonlijk de stad is geworden. Onvoorstelbaar veel kapperszaken zonder klanten nemen plekken in waar vroeger een verscheidenheid aan kleine winkels zat. Weg zijn slagers, kaaswinkels, stoffenzaken, kunsthandels, huishoudelijke artikelen, lampenzaken, kruideniers, boekwinkels enz. enz.
Je passeert bedrijven waarvan ik absoluut niet weet waarmee ze hun geld proberen te verdienen. Door het raam, dat de zaak scheidt van mij als toeschouwer, zie ik tafels, bureaus hooguit met één lade, en stoelen, lege stoelen. Vlak bij het raam zitten niet meer dan twee personen voorzien van ”oorwarmers”, onduidelijke dingen met computers te doen.
Tientallen bedrijven kom ik tegen. Ze hebben vreemde namen, waardoor ik geen link kan leggen met het werk wat er eventueel wordt gedaan. Schoenenzaken zijn er volop, allemaal dezelfde schoenen. Een oud familiebedrijf probeert zich met de verkoop van degelijke, mooie schoenen staande te houden. Je voelt hun wanhopige worsteling als je er passeert. De rest van de zaken kom je ook elders in het land tegen. Damesmode van enig niveau is bijna verdwenen, herenmode is al weg. Meubelzaken weg. Een zaak met mooie spulletjes voor in de keuken houdt zich met moeite staande. Lunchrooms zijn weg; er is een zaak met heel veel pretenties nieuw gevestigd, het is er druk. Ik gok op nieuwsgierige klanten. Ik ben benieuwd of ze er nog zijn over een jaar. Een grote boekenzaak probeert zich, als enige boekenzaak, staande te houden.
Eetgelegenheden? Dezelfde veredelde fritestenten die overal in het land zitten. Een kennis ging met een aantal mensen, die zich het hele jaar als vrijwilliger hadden ingezet, dineren bij een zaak (Vlijtig Liesje), waar je je voor 20 euro vol kan vreten tot je er bij neervalt. Het eten kwam waarschijnlijk uit de koelkast, want het kwam lauw op het bord. Tegen het eind van het “gezellig samenzijn” waren de hapjes pas warm. Inmiddels hadden twee gasten door de bediening een glas wijn over hun kleren gekregen en hadden volop excuses aangeboden gekregen van een bediende die vertelde “Ik werk hier pas een week”. Inmiddels waren ze ook al een keer op zeer luide toon toegeschreeuwd “of jullie nog wat willen drinken” door een meisje dat voor deze herrie als excuses had “ik dacht dat jullie wel niet zo goed meer zouden horen”. Echt gebeurd.
Vrienden die graag buiten de deur eten rijden voor een beetje gezelligheid en fatsoenlijke bediening naar de dorpen. En voor boodschappen kan je misschien toch maar beter internet gebruiken.
Dag, Loek
